«Գինին քացախ դարձավ ու ջուր»...

Այսօր արագ նշում անելու համար թուղթ էր պետք:

Հին նոթատետրերից մեկը ձեռքս ընկավ:

Նշումն անելուց հետո, սկսեցի թերթել:

ՈՒ նման պրոզայիկ-առօրեական նախաբանով... աչքիս ընկան շատ տարիներ առաջ գրած բաներ:

Կարդում եմ ու ասում՝ ա՛յ քեզ բա՜ն...

Գինին քացախ դարձավ ու ջուր,

Ապականվեց մեռոնը հին,

Տառապանքներն անցան իզուր,

Դուռ չբացվեց վերջին պահին:

Ի՞նչ եք միմյանց հար հոշոտում,

Խղճմտանքի կարոտ խեղճե՛ր,

Անիծու՞մ եք, թե՞ աղոթում,

Ոսկի հորթի մռայլ հարճե՛ր:

Շլացել եք դափ ու ծափից,

Կեռմաններն են դարձել փական,

ՈՒշքի՛ եկեք այդ մրափից,

Փնտրեք Տաճար տանող ճամփան:

Գտնե՛նք Տաճար տանող ճամփան,

Էլ չշեղվենք Լույսի ուղուց,

Որ երկիրը արքայական,

Չդարձնենք սև մահախուց:

Էսպիսի բաներ, բանից պարզվում է...

Չե՛մ ասի, թե՝ ա՛յ, սիրտս մի բան վկայում էր, այան-բույան... Պարզապես գրել եմ:

Եղել է ինչ-որ զգացողություն, որն արտացոլվել է:

Ոչ բացատրելու է, ոչ էլ դրա կարիքը երևի կա:

Արմեն ՀԱԿՈԲՅԱՆ

Մեկնաբանություններ